چقدر غمگینم و تنـــها چقدر می خوام که باز بـارون بباره بزن بــارون ببار آروم بروی پلکای خسته ام

زندگی

رسم خویشاوندی است

زندگی

بال و پری دارد با وسعت مرگ

پرسشی دارد اندازه ی عشق

زندگی

چیزی نیست که لب طاقچه ی عادت از یاد من و تو برود

زندگی

حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد

زندگی

سوت قطاری است که در خواب پلی می پیچد

زندگی

مجذور آیینه است

زندگی

گل به توان ابدیت

زندگی

ضرب زمین در ضربان دل ماست

زندگی

هندسه ی ساده و یکسان نفسهاست

*****************************************

هر کجا هستم باشم

آسمان مال من است

پنجره فکر هوا عشق زمین مال من است

چه اهمیت دارد

گاه اگر می رویند

قارچهای غربت؟

**************************************

من نمی دانم

که چرا می گویند اسب حیوان نجیبی است

کبوتر زیباست

و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست

گل شبدر چه کم از لاله ی قرمز دارد

چشمها را باید شست جور دیگر باید دید

واژه ها را باید شست

واژه باید خود باد

واژه باید خود باران باشد

چتر ها را باید بست

زیر باران باید رفت

فکر را خاطره را زیر باران باید برد

با همه مردم شهر زیر باران باید رفت

دوست را زیر باران باید دید

عشق

را زیر باران باید جست